Čekanje

Među nama žive ubice.

Ljudi koji mesto preboleti kažu otputovati.

Protiv bola, čežnje i gneva imaju istu reč – seljenje.

Begom pravdaju zaborav svih lica, svih napaćenih tela.

Trčanjem saniraju sporazumno slepilo. Izmeštanjem tela

sele dušu na neodređeno, po ugovoru. Misle – dok beže,

ne ostavljaju tragove. Tragove koje potom vide bolesni, oni koji

(na smrt) ostaju i čije duše ne plutaju nikamo osim u telima.

Postoje tela čije duše ne mogu da pobegnu.

Tela koja su radnici. Radnici čije su duše utopljenici

u valovima plaža bez spasioca.

Sunovratiti se u sebe.

Biti tamo gde čekanje znači padanje i ponovno ustajanje.

Čekanje je čaša koju ne možeš prepuniti. Nikad

dovoljno prazna.

IVANA MAKSIĆ 

PIŠE POEZIJU, CRTICE, ESEJE I PREVODI SA ENGLESKOG JEZIKA. OBJAVILA JE KNJIGE POEZIJE  KĆERI, ZAR NE VIDIŠ DA GORIM (2020), O TELO TVORI ME (2011.), IZVAN KOMUNIKACIJE (2013.), LA MIA PAURA DI ESSERE SCHIAVA (NA ITALIJANSKOM: 2014.) I JAZ SEM TVOJ PROPAGANDNI FILM (IGNOR, 2018.). POEZIJA JOJ JE UVRŠTENA U NEKOLIKO EX-YU ZBORNIKA I ANTOLOGIJA. TRENUTNO RADI NA RUKOPISU KRATKE PROZNE FORME VEJAVICA.